Strona główna » Recenzje

Recenzje

Perfect Days

Perfect Days

„Perfect Days” urzekają minimalizmem formy i pięknem zaklętym w najbardziej prozaiczne rytuały dnia. (…) W tej filmowej kronice ulotnych chwil łzy szczęścia mieszają się z powszednim smutkiem, a najmniejsze gesty urastają do rangi wielkiego piękna – pisze Daria Sienkiewicz.

czytaj dalej
Joika

Joika

„Joika”, choć momentami wpada na scenariuszowe mielizny, to zdecydowanie warte zobaczenia widowisko, które zachwyca wizualnie, trzyma w napięciu, a jednocześnie staje się krytyką państwa mającego, pomimo swojej antypatyczności, niepokojący urok – pisze Franciszek Drąg.

czytaj dalej
Rojst. Millenium

Rojst. Millenium

„Rojst. Millenium” uwodzi – pomysłami fabularnymi, świetną obsadą, estetyką, wyborami muzycznymi, rymami z poprzednimi częściami. Widać ogrom pracy produkcyjnej, który został włożony w ten serial (…). Gdy jednak entuzjazm pierwszej projekcji opada, na światło dzienne wychodzą też pewne niedociągnięcia – pisze Ola Salwa.

czytaj dalej
Kobieta z…

Kobieta z…

Siłą kina Szumowskiej i Englerta często bywa casting i tym razem trudno wyobrazić sobie główną postać zagraną lepiej niż robi to Małgorzata Hajewska-Krzysztofik. Gra symfonię powstrzymywanych emocji. Spektrum płci w jej wydaniu zyskuje całkiem nowy wymiar – pisze Adriana Prodeus.

czytaj dalej
Czerwone niebo

Czerwone niebo

Nad miłosnymi zmaganiami cieniem kładzie się śmierć – która ustawia miłosne i twórcze rozterki Leona w zupełnie innej perspektywie. Natura pokazuje swoje destrukcyjne oblicze (…). Ta rysująca się w „Czerwonym niebie” perspektywa nadaje skromnemu, pozornie pozbawionemu wielkich napięć i estetycznie zachowawczemu dziełu Petzolda szczególną aktualność – pisze Jakub Majmurek.

czytaj dalej
Cztery córki

Cztery córki

Opowieść o czterech siostrach jest głęboko zanurzona w narodowej historii i kulturze. Ważną rolę odgrywają w niej upadek dyktatora Zina al-Abidina Ben Alego, Arabska Wiosna, radykalizujący się islamscy ekstremiści i muzułmańska ortodoksja. Jak trybiki w ogromnej machinie kierują życie bohaterek na z góry określone tory – pisze Bogna Goślińska.

czytaj dalej
Tyle co nic

Tyle co nic

Dębowski opowiada bez cienia patosu, bez wyższościowego spojrzenia na prowincję. Przyjmuje lokalną perspektywę, wchodzi w gęstwinę miejscowych tajemnic wraz ze swoimi bohaterami, z którymi sympatyzuje, których stara się zrozumieć, bierze ich w swoją opiekę. Każdego. Bez wyjątku – pisze Michał Piepiórka.

czytaj dalej
Strefa interesów

Strefa interesów

W „Strefie interesów” prawdziwie rezonująca przestrzeń powstaje w zderzeniu świata widocznego i niewidocznego. Rzeczywistość Auschwitz wsącza się do filmu powoli i nieodparcie, (..). Obozowe odgłosy stopniowo narastają w ścieżce dźwiękowej, wydobywając się gdzieś spoza bezpiecznych ram kadru, im bardziej ignorowane, niesłyszalne dla bohaterów, tym bardziej surrealne i makabryczne- pisze Barbara Kosecka.

czytaj dalej
Amerykańska fikcja

Amerykańska fikcja

Jako kąśliwy, nawet jeśli mało subtelny persyflaż, szydzący z utowarowienia nie tylko sztuki, ale i ludzi, „Amerykańska fikcja” już byłaby świetna. Co czyni ją wybitną, to wyjście poza specyficzną [indywidualną] perspektywę [bohatera] – pisze Piotr Dobry.

czytaj dalej
Ultima Thule

Ultima Thule

Wielu doceni surowość debiutu Chrostowskiego, ale niektórych to doświadczenie filmowe pozostawi obojętnym, a nawet znudzonym. Ale nie jest to film nieudany, sprawdza się jako kameralna opowieść o żałobie i przemijaniu – pisze Franciszek Drąg.

czytaj dalej
Biedne istoty

Biedne istoty

Choć Lanthimos umiejscawia swój społeczny teatrzyk w cokolwiek niedzisiejszych realiach, porusza problemy jak najbardziej aktualne. Kpi z niezmiennie obowiązujących ról płciowych, podwójnych standardów chronionych dyktatem tradycji, przede wszystkim zaś – z idei roszczenia sobie prawa do kontroli cudzego życia – pisze Wiktor Szymurski.

czytaj dalej
Chłopi

Chłopi

Dowodzony przez Welchmanów zespół skutecznie ożywił „Chłopów” Reymonta – nie tylko pod względem formalnym. Twórczo zaadaptował ponad stuletnią opowieść, wydobywając z niej akcenty ponadczasowe i ponadnarodowe – pisze Jan Brzozowski.

czytaj dalej
Święto ognia

Święto ognia

Największą wygraną filmu staje się aktorskie odkrycie w osobie Pauliny Pytlak. W jej świadczącym o dużej wrażliwości występie nie ma nic z karykatury, o którą tak łatwo przy kreowaniu postaci z dysfunkcjami fizycznymi – pisze Katarzyna Kebernik.

czytaj dalej
Doppelgänger. Sobowtór

Doppelgänger. Sobowtór

Postać [głównego bohatera] jest skomplikowana, a Holoubek pokazuje go w taki sposób, żebyśmy niekiedy mogli dostrzec w nim ofiarę i zwyczajnie z nim współodczuwać. Jest to zresztą zasługą niezwykle precyzyjnie prowadzonej narracji. Reżyser doskonale wie, jak opowiadać i w jaki sposób budować postać, by manipulować uczuciami odbiorców – pisze Michał Piepiórka.

czytaj dalej
Zielona granica

Zielona granica

Twórcy starają się nie romantyzować ludzkich tragedii, ale też nie demonizować tego, co banalne. Choć zajmują jasne stanowisko (może stąd decyzja, by zdjęcia Tomasza Naumiuka zrealizowane były w czerni i bieli?), uciekają od uproszczeń i przeważnie im się to udaje – pisze Adam Kruk.

czytaj dalej
Strzępy

Strzępy

W filmie czuć pewną rękę dokumentalistki, potrafiącej wyłapywać najważniejsze fragmenty ze skomplikowanej rzeczywistości i żywo tą rzeczywistością zainteresowanej. Wyczulonej na sztuczność, skupionej na detalach. „Strzępy” są zachwycające, gdy operują szorstkim realizmem – pisze Katarzyna Kebernik.

czytaj dalej
Freestyle

Freestyle

Polski rap nie ma szczęścia do ekranu. Podczas gdy społeczeństwo w dużej mierze otworzyło się już na różnorodność hip-hopu, w kinie wciąż pokutuje wizerunek przygłupiego blokersa. Film Macieja Bochniaka niestety nie zmienia status quo – pisze Piotr Dobry.

czytaj dalej

Najnowszy numer

Prenumerata

Zobacz koniecznie

Nagrody Kina

Nasze książki

English issue

O nas

Newsletter

1 + 6 =

Skip to content